کمبود علوفه حاصل از بخش های زراعی و مرتعی از مهمترین عوامل محدود کننده توسعه صنعت دامپروری کشور به شمار می رود. از طرفی در بخش مرتع نیز شاهد چرای بی رویه و فشار بیش از حد دام بر مراتع (سه برابر ظرفیت استاندارد) هستیم که این امر پیامدها و تبعات خاص خود از جمله تخریب مراتع، انهدام اکوسیستم، فرسایش خاک و بروز سیلاب را بدنبال دارد. در این راستا معرفی و بهره گیری از منابع ژنی سازگار و متحمل به شرایط مختلف محیطی به منظور افزایش کمیت و کیفیت علوفه زراعی و نیز توسعه و احیای مراتع کشور اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. نقش و جایگاه گراس ها در تأمین  علوفه، حفظ حاصلخیزی خاک، حفظ پوشش گیاهی، جلوگیری از فرسایش خاک و جاری شدن سیلاب ها باعث گردیده که در سطح جهانی و به ویژه در سالهای اخیر به شدت مورد توجه قرار گیرند ولی در ایران بذر اصلاح شده گراس های چند ساله تولید نمی شود. با توجه به اهمیت این موضوع پژوهشکده بیوتکنولوژی کشاورزی برنامه دست‏یابی به ژنوتیپ های برتر گراس های سردسیری چند ساله به روش های به نژادی و مولکولی را در دستور کار قرار داده است.